我是獨中生，我支持承認統考，同時我不反馬來文。
這句話，不是說給政府或馬來人聽的，而是說給我們獨中生自己。特別是貶低及拒絕使用國語的獨中生。
馬來西亞人固然有選擇母語的權利，但反用這一項權利去打壓國語（馬來文），這不是反其道而行嗎？
如上週我所寫到的，語言除了有溝通作用，也有文化傳承的使命。
其實，因此我不認同許多大馬華人的觀點：
「我是華人，說中文和英文就好了，馬來語會一點點可以去嘛嘛檔點餐就行了。」
「馬來文沒有任何價值，幹嘛要學？」
「我唸獨中，馬來文不好很正常。」
個人認為，這種看似「理所當然」的言論正是承認統考文憑的絆腳石。有些人不認同SPM國文優等的條件，希望統考被無條件承認。但這樣的情況，是否加劇馬來同胞對於華人的誤解，造成真正程度的種族隔閡與誤解？
也許有爭議，也許小弟知識淺薄，但我覺得，會。
唸華小及獨中的學生，就個人觀察而言很少有機會可以在校內認識大量馬來人、印度人或其他土著同胞，間接失去了跨種族間的交流空間。在單軌制獨中（不考SPM之獨中），除了馬來文單科外，在校內使用馬來文與英文的機會少之又少。
在學術上，獨中確實使用自己的一套教育制度。
以歷史學科而言，獨中的歷史確實有教授馬來西亞本地史，而且專業度不亞於SPM。但仔細發現，兩者最大的差別就是統考是用「華人」的史觀來看馬來西亞。裡面強調華族先賢對國家的貢獻、抗日、南洋大學的成立到爭取華文作為馬來西亞官方語文等。這確實是事實，但這屬於大馬華族重視的意識。
反之，SPM則是用馬來人的史觀來詮釋。從中四歷史大量的伊斯蘭史，到中五的大馬現代史，也把重點放在馬來君主制、馬來文教育、馬來民族主義反對馬來亞聯邦（公民權）等。
反之，SPM則是用馬來人的史觀來詮釋。從中四歷史大量的伊斯蘭史，到中五的大馬現代史，也把重點放在馬來君主制、馬來文教育、馬來民族主義反對馬來亞聯邦（公民權）等。
先不論SPM或統考哪方的史觀才是「客觀」，但這正是「統考」與「SPM（國家教育文憑）」的學術差異。這是我認為政府需要調解的學術工作，才不會造成學生在國家史觀上出現各自表述的情況。
論語言教育，我認同作為馬來西亞人，我們都不能夠忽略或貶低馬來文作為國語的地位。
早期，新加坡南洋大學（多為華人學生）出版馬來文雜誌，目的是為了把馬來文當成馬新共同體語文，共同維護身為「馬來西亞人」、「新加坡人」的使命。雖然根據資料顯示大馬513事件之後這種意識形態逐漸萎縮，多數華人不再把學好馬來文當作自己身為國民的首要條件。
到現在，延伸出許多人出現馬來文欠佳，甚至貶低及侮辱馬來文的情況。
從歷史的角度來看，馬來西亞華人已是東南亞以致全世界，還沒被「直接或間接阻止華族學習母語」的國家了。這件事情，觀察新加坡、印尼、泰國等華人華僑史的同化過程便能一探究竟。
雖然如此，但獨中在國語教育方面並不弱！ 「獨中生馬來文一定弱」的論點，根本就是無稽之談。特別是許多雙軌制獨中（報考UEC及SPM），雙”管“齊下，造就了許多通曉多語的國家級人才。
國家語文局長年舉辦獨中愛國詩歌朗誦比賽、國語論壇賽、愛國歌曲合唱賽等，許多獨中都表現優異，在台上說得一口流利的國語。此外，看看我們的國州許多議員都是獨中生，在國會及政治演講上用馬來文辯論，無懈可擊！
因此，大家無需把「獨中」冠上「馬來文不好」的臭名，無中生有。
我認為，要承認統考，馬來文程度作為基本承認條件並不是一件苛刻的事情。至少進入政府國立大學，我們才能有效使用馬來文及英文吸收知識，同時也能與其他族群深入交流。華人學生在這件課題上，如果要與其他族群平起平坐，務必摒除華人沙文主義，諒解並公平學習馬來西亞友族文化，才能夠逐漸邁向不分你我的馬來西亞。
我認為，要承認統考，馬來文程度作為基本承認條件並不是一件苛刻的事情。至少進入政府國立大學，我們才能有效使用馬來文及英文吸收知識，同時也能與其他族群深入交流。華人學生在這件課題上，如果要與其他族群平起平坐，務必摒除華人沙文主義，諒解並公平學習馬來西亞友族文化，才能夠逐漸邁向不分你我的馬來西亞。
馬來西亞，三語並存，有何不可？可！
馬來語，作為國家語言，維護及傳承身為馬來西亞文化的基本條件。
華文及方言，身為馬來西亞華人特有的文化，及先賢努力爭取的母語權利及驕傲。
英文，作為全球化商業及對外知識傳播的主要媒介語，對外及從外學習，讓我們變得更好。
在馬來西亞，即使換了政府，我們也許真正依舊缺乏的，是相互了解、諒解與忍讓。我們一直責怪別人不了解我們，卻忽略了我們也從未試著了解其他人。
我的馬來文不如中文好，但我也會持續學習。
亞庇建國中學
2014年畢業生
Sebagai seorang pelajar Sekolah Menengah Persendirian Cina(SMP), saya tidak menolak Bahasa Malaysia (Melayu).
Ayat tersebut bukan memapan untuk kerajaan ataupun kawan-kawan Melayu, tetapi pelajar SMP yang menolak mempelajari Bahasa Melayu. Di Malaysia, kami mempunyai hak yang menggunakan dan mempelajari bahasa ibunda, tetapi kahsian jika kami manyalahgunakan hak ini untuk tolak mempelajari bahasa dan budaya kebangsaan.
Seperti yang saya tuliskan pada minggu dahulu, selain kegunaan berkomunikasi, penggunaan bahasa juga pengantara budaya. Saya tidak bersetuju dengan sesetengah pendapatan seperti
“Bahasa Inggeris dan Cina cukup untuk oleh Orang Cina, Bahasa Malaysia hanya guna untuk order di mamak”,
“Bahasa Inggeris dan Cina cukup untuk oleh Orang Cina, Bahasa Malaysia hanya guna untuk order di mamak”,
“Bahasa Melayu tidak bernilai seperti Inggeris ataupun Mandarin”.
“Saya pelajar SMP, biasalah saya lemah dalam BM”
Pada pendapat saya, kenyataan tersebut merupakan halangan untuk pengiktirafan UEC. Ada juga pendapatan yang tidak setuju Credit dalam BM sebagai terma pengiktirafannya, tetapi ini akan tambahkan salah faham dari kaum-kaum Melayu terhadap pendidikan Cina sahaja.
Sebenarnya, pelajar di SJKC dan SMP lebih kurang mempunyai peluang untuk berkawan atau berkomunikasi dengan kaum-kaum bukan Cina (ADA tapi kurang) berbanding dengan pelajar di SJK dan SM(J)K. Situasi ini lebih jelas dalam beberapa SMP yang hanya menjalankan UEC sahaja (kebanyakan SMP menjalankan UEC dan SPM).
Sebagai realiti, UEC menggunakan sistem pendidikan sendiri. Tetapi UEC juga sistem peperiksaan yang lengkap juga.
Contohnya, kesusahan dan profesionaliti mata pelajaran Sejarah UEC seperti sama dengan SPM. Perbezaan kedua-dua ini merupakan perspektif ideologi antara dua kaum, iaitu Orang Cina dan Orang Melayu. UEC lebih menitikberatkan sejarah pembinaan negara Malaysia dari segi berbangsa Cina, seperti pembinaan Kuala Lumpur oleh Kapitan Yap Ah Loy, anti-Jepun, ketubuhan Universiti Nanyang dan sebagainya.
Dalam SPM, mata pelajaran Sejarah ditulis dari segi ketuanan Melayu dan Islam. Seperti sejarah Islam dalam form 4, menitikberatkan sistem ketuanan Melayu, menentangkan ketubuhan Malayan Union dan sebagainya.
Sejarah UEC dan SPM, tiadalah sesiapa yang salah, tetapi segi ideologi yang berbeza. Dan saya harapkan perbezaan ini harus diselesai oleh pihak pendidikan, agar tidak mempunyai keadaan segi berbeza dalam sejarah negara kita.
Sebagai seorang bekas pelajar SMP, saya juga tidak setuju dengan menurunkan kedudukan Bahasa Malaysia sebagai Bahasa Kebangsaan. Sebenarnya, banyak orang Malaysia dan Singapura yang berbangsa Cina terdahulu pernah aktif dalam penggunaan Bahasa Melayu. Selepas tragedi Mei 13, kebanyakan orang Cina tidak lagi aktif dalam pekerjaan tersebut kerana punca-punca politik.
Namun bagaimanapun, saya berasa SMP tidak lemah dalam pendidikan bahasa Malaysia! Terutamanya SMP yang menjalankan kedua-dua peperiksaan SPM dan UEC telah melahirkan sebanyak bakat negara yang cemerlang.
Namun bagaimanapun, saya berasa SMP tidak lemah dalam pendidikan bahasa Malaysia! Terutamanya SMP yang menjalankan kedua-dua peperiksaan SPM dan UEC telah melahirkan sebanyak bakat negara yang cemerlang.
DBP (Dewan Bahasa dan Pustaka) mengadakan pertandingan pidato, pertandingan forum dan pertandingan koir lagu patriotisme untuk pelajar SMP, dan sebanyak daripadanya mendapat keputusan yang cemerlang dalam pertandingan-pertandingan tersebut. Tengoklah YB yang berada di Dewan Negara, sering menjalankan perbahasan dalam BM yang pancar juga!
Jadi, SMP bukan seerti dengan “lemah dalam BM”.
Jadi, SMP bukan seerti dengan “lemah dalam BM”.
Dari segi sejarah, orang Cina Malaysia merupakan orang Asia Tenggara yang khas dengan tidak dihalang mempelajari bahasa ibunda sendiri. Orang Cina di Indonesia, Thailand dan Singapura tidak dapat peluang untuk mempelajari bahasa Ibunda mereka dengan sistem pendidikan yang formal (Singapura mengajar sebagai bahasa kedua). Pada pendapat saya, gred kredit dalam mata pelajaran SPM BM sebagai terma pengiktirafan UEC bukan satu syarat yang menyukarkan pelajar UEC, agar pelajar UEC dapat berkomunikasi dan belajar dengan menggunakan bahasa Malaysia ataupun Inggeris dalam universiti kerajaan, ataupun badan-badan awam. Akhirnya, saya harap “Chinese Chauvinism” ditolakkan oleh kebanyakan masyarakat Cina, kerana ini Malaysia baharu, dan kita semua orang Malaysia.
“Multi-lingual” di Malaysia, tiada masalah!
Bahasa Malaysia sebagai bahasa kebangsaan, syarat asas sebagai seorang warga Malaysia.
Bahasa Cina (Ibunda) sebagai tanda kaum dan budaya, hak dan bangga yang dicapai oleh nenek moyang kita.
Bahasa Inggeris sebagai bahasa perdagangan antarabangsa, bahasa pengantara untuk berkomunikasi dengan luar negara, supaya mempelajari kekuatan negara lain untuk Malaysia.
Malaysia, walaupun kerajaan ditukar, tetapi kita harus mempelajari bertoleransi antara satu sama lain. Jangan menyalahfahamkan orang lain sebelum memahami orang lain.
(Bahasa Malaysia saya tidak lancar seperti kawan-kawan Melayu, tapi saya akan sambung latihkan diri pada masa depan)
Alumni Sekolah Menengah Kian Kok Sabah 2014
